Momenten die ik altijd met mij mee draag
23 oktober 2025
Soms zijn er momenten in mijn werk die me diep raken en die ik voor altijd met me mee zal dragen. Afscheid nemen van Pepijn was zo’n moment. Ik mocht zijn gezin begeleiden in dagen die zo zwaar en onwerkelijk waren. Dagen vol ongeloof, pijn en vragen, maar óók vol liefde. Pepijn werd maar 28 jaar. Veel te jong om al afscheid van te moeten nemen.
De dag van het afscheid staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Op het voetbalveld van zijn geliefde club vormde zich een erehaag. Daar, op de plek waar hij zoveel uren doorbracht, waar hij lachte, speelde en zichzelf kon zijn. Een lange rij mensen, zwijgend en verbonden, die één ding samen lieten zien en dat was hoeveel Pepijn voor hen betekende. Het beeld was indrukwekkend, hartverscheurend en liefdevol tegelijk. Terwijl ik over dat veld liep, dacht ik alleen maar: kon hij dit maar zien, kon hij maar voelen hoeveel warmte er om hem heen was, hoeveel mensen door hem geraakt zijn. Het is intens verdrietig dat hij dat zelf niet altijd heeft kunnen voelen of geloven.
Ik kende Pepijn niet persoonlijk, maar door de verhalen van zijn familie, vrienden en collega’s tijdens de afscheidsdienst, heb ik hem tóch een beetje leren kennen. Ze vertelden over zijn humor, zijn energie, zijn scherpe blik, zijn liefdevolle karakter. Over hoe hij mensen raakte, vaak zonder dat hij het zelf doorhad. Ik hoorde over zijn levendigheid, maar ook over de worsteling die hij met zich meedroeg, een worsteling die groter bleek dan hij kon dragen.
Als uitvaartspecialiste ben ik vaak de stille getuige, degene die naast een gezin mag staan in hun donkerste dagen. Bij Pepijn voelde ik dat sterker dan ooit. Zijn leven had zóveel mensen geraakt. Zijn afscheid bracht een hele gemeenschap samen. En ik zag hoe liefde en verdriet in elkaar overliepen: in elke traan, in elke omhelzing, in elke blik die niets meer hoefde te zeggen.
Nu is het stil. En in die stilte moeten zijn dierbaren verder. Rouwen om Pepijn is niet alleen het gemis van zijn aanwezigheid, maar ook het aanvaarden van de onmacht: dat er vragen blijven zonder antwoord. Misschien is dat onbedoeld de les die Pepijn ons nalaat: dat we zachter mogen zijn, voor onszelf en voor elkaar. Dat we vaker mogen vragen hoe het écht gaat, en bereid zijn om te luisteren, ook als het antwoord moeilijk is.
Ik ben dankbaar dat ik zijn gezin mocht begeleiden, hoe zwaar en verdrietig de aanleiding ook was. Want te midden van al het gemis lag een diepe liefde. Liefde voor Pepijn, liefde voor elkaar, liefde voor het leven dat, hoe zwaar ook, toch verdergaat.
Lieve Pepijn, die erehaag voor jou was niet alleen een laatste groet, maar ook een belofte. Dat jij niet vergeten wordt. Dat we jouw naam blijven noemen. Dat we elkaar blijven herinneren aan de warmte die jij bracht, ook al voelde jij die zelf te weinig. Jij hebt meer betekend dan je ooit zelf hebt kunnen zien. Rust zacht, lieve Pepijn. Jij hebt zoveel gegeven, voor zovelen gezorgd. Nu mag jij eindelijk rust vinden.
Belevenis: Uitvaartspecialiste Judith Schilders
Foto: Bart Meesters / Meesters Multi Media
« terug naar overzicht
De dag van het afscheid staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Op het voetbalveld van zijn geliefde club vormde zich een erehaag. Daar, op de plek waar hij zoveel uren doorbracht, waar hij lachte, speelde en zichzelf kon zijn. Een lange rij mensen, zwijgend en verbonden, die één ding samen lieten zien en dat was hoeveel Pepijn voor hen betekende. Het beeld was indrukwekkend, hartverscheurend en liefdevol tegelijk. Terwijl ik over dat veld liep, dacht ik alleen maar: kon hij dit maar zien, kon hij maar voelen hoeveel warmte er om hem heen was, hoeveel mensen door hem geraakt zijn. Het is intens verdrietig dat hij dat zelf niet altijd heeft kunnen voelen of geloven.
Ik kende Pepijn niet persoonlijk, maar door de verhalen van zijn familie, vrienden en collega’s tijdens de afscheidsdienst, heb ik hem tóch een beetje leren kennen. Ze vertelden over zijn humor, zijn energie, zijn scherpe blik, zijn liefdevolle karakter. Over hoe hij mensen raakte, vaak zonder dat hij het zelf doorhad. Ik hoorde over zijn levendigheid, maar ook over de worsteling die hij met zich meedroeg, een worsteling die groter bleek dan hij kon dragen.
Als uitvaartspecialiste ben ik vaak de stille getuige, degene die naast een gezin mag staan in hun donkerste dagen. Bij Pepijn voelde ik dat sterker dan ooit. Zijn leven had zóveel mensen geraakt. Zijn afscheid bracht een hele gemeenschap samen. En ik zag hoe liefde en verdriet in elkaar overliepen: in elke traan, in elke omhelzing, in elke blik die niets meer hoefde te zeggen.
Nu is het stil. En in die stilte moeten zijn dierbaren verder. Rouwen om Pepijn is niet alleen het gemis van zijn aanwezigheid, maar ook het aanvaarden van de onmacht: dat er vragen blijven zonder antwoord. Misschien is dat onbedoeld de les die Pepijn ons nalaat: dat we zachter mogen zijn, voor onszelf en voor elkaar. Dat we vaker mogen vragen hoe het écht gaat, en bereid zijn om te luisteren, ook als het antwoord moeilijk is.
Ik ben dankbaar dat ik zijn gezin mocht begeleiden, hoe zwaar en verdrietig de aanleiding ook was. Want te midden van al het gemis lag een diepe liefde. Liefde voor Pepijn, liefde voor elkaar, liefde voor het leven dat, hoe zwaar ook, toch verdergaat.
Lieve Pepijn, die erehaag voor jou was niet alleen een laatste groet, maar ook een belofte. Dat jij niet vergeten wordt. Dat we jouw naam blijven noemen. Dat we elkaar blijven herinneren aan de warmte die jij bracht, ook al voelde jij die zelf te weinig. Jij hebt meer betekend dan je ooit zelf hebt kunnen zien. Rust zacht, lieve Pepijn. Jij hebt zoveel gegeven, voor zovelen gezorgd. Nu mag jij eindelijk rust vinden.
Belevenis: Uitvaartspecialiste Judith Schilders
Foto: Bart Meesters / Meesters Multi Media
« terug naar overzicht
