Het wonder van...
18 juli 2025
Ik was uitgenodigd in een verzorgingshuis. Zo één waar ik ook wel graag mijn laatste dagen zou willen slijten. Alles modern, fris en het uitzicht op de zesde etage was fenomenaal. De bomen die als een deken onder het ruime balkon hun rust uitstrooien, de weelderige waterpartij, waar altijd leven is door de watervogels. En ik had geluk, er kwam toevallig net een prachtige grote zilverreiger voorbij, gracieus zette hij de landing in, werkelijk prachtig.
Tijdens het gesprek vertelde het echtpaar dat de twee kleinkinderen een heel belangrijk deel van hun leven waren geworden. Twee gevoelige kindertjes, die na het verlies van hun vader, de zoon van het echtpaar waar ik op bezoek was, een heel moeilijke tijd hadden gehad. Hoe konden ze het verlies van één van hun grootouders in de toekomst verzachten, dat was de vraag.
Wij bespraken alle mogelijkheden en voor we het wisten hadden we het gewenste afscheid op papier gezet, tot in detail uitgewerkt. Ik moest even naar mijn auto om de troostdiertjes te halen en toen ik terugkwam was de sfeer in huis lichter. Ik merkte dat de ideeën een stukje ademruimte hadden gecreëerd en de opa sprak het uit: “dit is een pak van ons hart Els, dank je. Deze acties gaan zeker helpen en laat nu die troostdiertjes maar eens zien”. Toen ik ze uit de tas haalde sprak oma uit, “prachtig, prachtig, mag ik ze eens vasthouden?” Ik overhandigde de twee knuffeltjes, één met de oogjes open, één met de oogjes dicht, waarvan de meisjes er één aan de overleden grootouder kunnen meegeven en de ander zelf kunnen houden.
Opa stond op en pakte een flesje wijn, “Jij ook een glas Els?” Eén glaasje wilde ik wel nemen, de zon was net onder gegaan en wij keken gedrieën met het glas in de hand naar de rode gloed die achter de horizon opdook. Wat een uitzicht, wat een lieve mensen dacht ik.
Drie jaar later was ik weer in het appartement, oma was overleden na een ongelukkige val van haar fiets. Ik besprak het laatste wensendocument met opa en de schoondochter en wij zetten nog wat puntjes op de i. Die middag zou de hele familie aanwezig zijn om opa te steunen en zouden we dit document aan ze voorleggen. Ik plaatste de mand met troostdiertjes in de gang, zodat de kleinkinderen er straks een keuze uit zouden kunnen maken.
Toen ik wat later op die middag weer binnenkwam, waren de meisjes, intussen zes en zeven jaar oud, op het balkon aan het spelen met de troostdiertjes. De oudste kwam, toen ze mij opmerkte, naar mij toe. “Ben jij Els, vroeg ze? Mag ik dit diertje aan oma meegeven?” Wij raakten in een fijn gesprekje en ik vond het direct opmerkelijk hoe verstandig ze leek. Het jongere zusje stond intussen mee te luisteren, met in beide knuistjes een troostdiertje, ze kwam ook met een vraag, “Mag ik deze knuffels ook allebei mee naar huis nemen? Dan
blijft die van oma gewoon bij ons thuis logeren en bij zijn tweelingknuffel, mag dat?”. Vier blauwe ogen keken mij hoopvol aan en na het antwoord te hebben gekregen, vlogen ze naar hun moeder, “het mag, het mag!”, hoorde ik de kleinste opgetogen zeggen. De troostdiertjes deden hun belangrijke werk.
« terug naar overzicht
Tijdens het gesprek vertelde het echtpaar dat de twee kleinkinderen een heel belangrijk deel van hun leven waren geworden. Twee gevoelige kindertjes, die na het verlies van hun vader, de zoon van het echtpaar waar ik op bezoek was, een heel moeilijke tijd hadden gehad. Hoe konden ze het verlies van één van hun grootouders in de toekomst verzachten, dat was de vraag.
Wij bespraken alle mogelijkheden en voor we het wisten hadden we het gewenste afscheid op papier gezet, tot in detail uitgewerkt. Ik moest even naar mijn auto om de troostdiertjes te halen en toen ik terugkwam was de sfeer in huis lichter. Ik merkte dat de ideeën een stukje ademruimte hadden gecreëerd en de opa sprak het uit: “dit is een pak van ons hart Els, dank je. Deze acties gaan zeker helpen en laat nu die troostdiertjes maar eens zien”. Toen ik ze uit de tas haalde sprak oma uit, “prachtig, prachtig, mag ik ze eens vasthouden?” Ik overhandigde de twee knuffeltjes, één met de oogjes open, één met de oogjes dicht, waarvan de meisjes er één aan de overleden grootouder kunnen meegeven en de ander zelf kunnen houden.
Opa stond op en pakte een flesje wijn, “Jij ook een glas Els?” Eén glaasje wilde ik wel nemen, de zon was net onder gegaan en wij keken gedrieën met het glas in de hand naar de rode gloed die achter de horizon opdook. Wat een uitzicht, wat een lieve mensen dacht ik.
Drie jaar later was ik weer in het appartement, oma was overleden na een ongelukkige val van haar fiets. Ik besprak het laatste wensendocument met opa en de schoondochter en wij zetten nog wat puntjes op de i. Die middag zou de hele familie aanwezig zijn om opa te steunen en zouden we dit document aan ze voorleggen. Ik plaatste de mand met troostdiertjes in de gang, zodat de kleinkinderen er straks een keuze uit zouden kunnen maken.
Toen ik wat later op die middag weer binnenkwam, waren de meisjes, intussen zes en zeven jaar oud, op het balkon aan het spelen met de troostdiertjes. De oudste kwam, toen ze mij opmerkte, naar mij toe. “Ben jij Els, vroeg ze? Mag ik dit diertje aan oma meegeven?” Wij raakten in een fijn gesprekje en ik vond het direct opmerkelijk hoe verstandig ze leek. Het jongere zusje stond intussen mee te luisteren, met in beide knuistjes een troostdiertje, ze kwam ook met een vraag, “Mag ik deze knuffels ook allebei mee naar huis nemen? Dan
blijft die van oma gewoon bij ons thuis logeren en bij zijn tweelingknuffel, mag dat?”. Vier blauwe ogen keken mij hoopvol aan en na het antwoord te hebben gekregen, vlogen ze naar hun moeder, “het mag, het mag!”, hoorde ik de kleinste opgetogen zeggen. De troostdiertjes deden hun belangrijke werk.
« terug naar overzicht
